Vincent van Gogh, L'Arlésienne (Madame Ginoux), 1888, Metropolitan Museum of Art-New York
Een vrouw zit aan een tafel met boeken. Ze kijkt in gedachten verzonken voor zich uit. Denkt ze na over hetgeen ze zojuist gelezen heeft? Welk boek ze precies leest, is van ondergeschikt belang. Het lijkt Van Gogh in dit schilderij te gaan om het effect van lezen: het geeft stof tot nadenken.
Parasol en handschoenen.
“Ik heb eindelijk een Arlésienne, een figuur […] dat er in één uur opgehouwen was[…]” Dit schrijft Vincent in november 1888 aan zijn broer Theo. En waarschijnlijk sprak hij over de eerdere versie van “L’Arlésienne” die in het Parijse Musée d’Orsay hangt. In vergelijking met de versie in het Metropolitan Museum is dat schilderij in een zichtbaar vluchtiger toets opgezet. Maar het grootste verschil zit in de objecten op de tafel: de oorspronkelijke parasol en handschoenen verving Vincent door boeken. De reden daarvoor is niet helemaal duidelijk.
Madame Ginoux
De geportretteerde vrouw is Marie Ginoux, de eigenaresse van het Café de la Gare in Arles. Vincent had daar enkele maanden gewoond. Maar ook nadat hij het Gele Huis gehuurd had, was hij er nog vaak te vinden. Madame Ginoux kwam, zeer waarschijnlijk op uitnodiging van Paul Gauguin, naar het Gele Huis om te poseren. Tijdens de poseersessie werkte Gauguin aan een tekening, terwijl Vincent de eerste versie van zijn schilderij maakte.
De Arlésiennes, de vrouwen uit Arles, hoorden tot de mooiste vrouwen van de wereld. En Madame Ginoux droeg dat beeld uit door te poseren in de klederdracht van Arles. Wellicht is dat ook de reden geweest om de parasol en handschoenen te vervangen door boeken. Van Gogh gaf Marie Ginoux zo een diepere laag. Hij maakte haar tot meer dan slechts een oppervlakkige schoonheid.